Hesta vísa ?

Ríða fleztu fögru vil,

feyki hratt og mikið.

Geri ekki gripum skil,

þó gripið vær´í spikið.

Norður för

Er á leið norður um Hvítasunnuhelgina.

 

Þrána sefa, þorstan slekk,

þæfist andans grátur.

Er fagran sezt á fjallabekk,

færast tár í hlátur.

Svarfdælskt blóðið seytlar því,

sælu bráðum kynnist.

Eyjafjarðar unun hlý,

ávalt þín ég minnist.

Af veikindum forseta

Letin bugað hefur hann,
Hneig því lúinn niður.
Þyrlu ferðin þreytu vann,
Því er ver og miður.

Mánudags ferskeytlan

Ljúfa Norðurlandið mitt,

langar til að dreyma.

Eyjafjörður yndið þitt,

aldrey þér mun gleyma.

Til móður minnar

Þessar vísur orti ég til móður minnar á fimmtugsafmæli hennar.

Vanga mínum væra straukst,
vöggu yfir minni.
Andans dyrum upp þú laukst,
okkar styrktir kynni.

Hugur þinn og hjarta vært,
hlýju mér nú færa.
Brosið ljúfa, bllíða, tært,
bezta móðir kæra.

Lífshlaup okkar lykkjót var,
löng var okkar ganga.
Napur vindur nýsti, skar,
naska ferðalanga.

Geislar Sunnu glampa nú,
gangan verður mýkri.
Okkar vonum, ást og trú,
erum núna ríkri.

Lífið eins og ljúfur blær,
lengur ekki plagar.
Framtíð okkar falleg, vær,
fagrir, langir dagar.

Mínar þakkir móðir kær,
margar átt þú inni.
Ég vona að þú skínir skær,
á skjótri lífsleiðinni.

 

Þetta er nú mezt allt gamalt efni sem komið er hingað inn. Ég hef ekki getað ort mikið sökum anna. En á því skal gera bragabót fljótlega og mun ég reynna eftir beztu getu að setja hingað inn nýjan kveðskap.

Lifið heil.

Gamli

Bjarni Ásmundsson áttræður

Þessar vísur orti ég til afa konu minnar á áttræðis afmæli hans.

Um kappa mikinn skrifa skal,
skálda fagrar vísur.
Ungur bað um vinnu val,
við að draga ýsur.

Sjóinn ákaft sótti hann,
svona eins og gengur.
Ægis dætra unað fann,
ungur saklaus drengur.

Árin síðan sóttu á,
seggur vildi læra.
Heflar, tangir, hamrar þá,
hugan áttu skæra.

Húsgögn mörg þá halur skóp,
hugar smíði mikil.
Barna líka byggði hóp,
og bauð að hjarta lykil.

Kappinn síðan sumar eitt,
síma línu reisti.
Var þá oft í veðri heitt,
Vinnu þó samt leysti.

Tugi átta telur nú,
tekur hár að þynnast.
Sögur margar segir þú,
sem er ljúft að minnast.

 

Hafið góðan dag.

Gamli

Uppruni limrunnar II

Lear endurtók ekki alltaf endalok fyrstu línu í hinni fimmtu, enda limran ekki mikið fyrir að láta segja sér endalaust fyrir verkum. Hann endurtók oft lokaorð úr annari línu. Hér kemur blásaklaus limra af þeirri gerð:

There was an Old Man who said well!
Will nobody answer that bell?
I have pulled day and night,
Till my hair has turned white,
But nobody answers this bell.

E.G. Knox segir að Lear hafi líka séð fyrir þá rímsetningu sem nú sé almennt viðurkennd. Lear kvað:

There was an old man at the cape
Who made himself garments of crape;
When asked:,,Will it tear?"
He replied: ,,Here and there,
But they keep such a beautiful shape!"

Í líkingu við þetta kvað sá frægi maður Robert Louis Stevenson. Það er að vísu ný og gömul sagaað sama limra eða mjög svipaðar séu eignaðar fleiri en einum höfundi. Er jafnan svo um snjallan kveðskap sem lifir í munnmælum:

Mælti Hannes í Hlésvíkurporti:
,,Þegar hagmælska er orðin að sporti
margra ágætra manna,
þá er erfitt að sanna
hverja limruna hver maður orti."

A.C. Swinburne átti góðkunnningja, Dante gabriel Rosetti (1828-1882) sem og var liðtækur limrusmiður og hélt fast við þá reglu að enda fyrstu og fimmtu línu á sama orði:

There is a creature called God,
Whose creations are som of them odd.
I maintain, and I shall,
The creation of Val
Reflects little credit on God.

Það er (eða þannig):

Eru verur sem vér nefnum guði
sem virðast oft lenda í puði
við að skapa, ég skil,
og þegar skammkell varð til,
þá var skaparinn ekki í stuði.

Mér sýnist að um og eftir 1960 hafi enskumælandi menn tekið að prenta nær hvað sem var í limrulíki, og mun þó mörgum hafa mislíkað.
Hérlendis hefur þetta lengstaf verið hvíslað eða gengið í handritum.

Ég held limrurnar saklausa svekki,
sumar eru þó lausar við hrekki,
en býsna fásénar
eru barasta penar,
og betra að þær séu það ekki.

Og:

Ég held limrunnar brautir svo beinar,
að þar bíði ekki hindranir neinar,
en grátt er þar gaman
og gróft komið saman,
svo að guðhræddur almúginn kveinar.

Enda þótt enskumælandi menn hafi tekið að prenta þær limrur sem áður þóttu ekki til þess hæfar, eru fæstar slíkar feðraðar. Þar hefur löngum komið við sögu Anonymus, hörkugott skáld. Oft er það skammstafað Anon. Orðið er komið úr grísku og merkir ónefndur, kanski í seinni tíð best þekkt af samtökunum Alcoholic Anonymus (A.A.-samtökin) því miður hefur þetta villt suma góða menn sem hafa dýrðast yfir skáldinu Anon og ekki síst afköstum þess. En við þetta verður oft að sitja bæði í enskum limrum og íslenskum. Þá eru og mörg þau nöfn, sem standa undir enskum limrum, þess konar, að grunur vaknar um að ekki séu úr þjóðskránni.

Uppruni limrunnar I

Hér á eftir eru tilvitnanir í formála sem og limrur eftir afa minn Gísla Jónsson.

E.O Parrott tilfærir í afar góðri limrubók sem oft og víða hefur verið prentuð síðasta áratuginn, fremst í þeim hluta sem hann nefnir GENESIS:

The Limericks´s birth is unclear;
its GENESIS owed much to Lear.
It started as clean,
But soon went obscene
And this split haunts its later career.

Þetta er (eða þannig):

Er höfundur limrunnar Lér?
Það láta skal ófullyrt hér.
Hreinar í fyrstu,
fljótt meydóminn misstu;
það var myljandi gott, segjum vér.


Hvað sem uppruna limrunnar líður, átti Edward Lear mikinn þátt í að móta hana. Frá honum kom Book of Nonsense 1846. Hannn var reyndar fyrst og fremst málari og teiknari. Gott sýningardæmi úr limrusmiðju hans er þetta:

There was an Old Man of Cape Horn,
Who wished he had never been born;
So he sat on a chair,
till he died of despair,
That dolorous Man of Cape Horn.

Og hefur líklega haft stuðla og höfuðstaf óvart.
Algernon Charles Swinburne (1837-1901) var heldur guðlítill og holdlegur í kveðskap sínum lengi. Hann var grunaður um að hafa óhrenkað limruna hér á undan heldur en ekki:

There was a young man of Cape Horne,
Who wished he had never been born,
Nor would he have been
If his father had seen
That the end of the rubber was torn.

Fleiri limrur óhreinkaði hann fyrir Edward Lear, og kannski ekki furða, þó gárungar uppnefndu hann Mr. Swineborn.