Frændi

  

 Sigurður um sveitir fer,

sefar hrúta þjáða.

Fagrar rúnir fénu sker,

fyrir þessum kláða.

Ofanritaða vísu samdi ég eftir að hafa séð neðangreinda frétt í bændablaðinu:  

Galdraþulan sem dugði

Sigurður segir að hann hafi fengið sunnlenskangaldramann, Hilmar Pálsson frá Hjálmsstöðum, til aðsemja þulu sem flutt skyldi yfir efasemdarmönnumfyrir norðan. Hilmar var beðinn um að setja sig í sporkláðakindar og yrkja í orðastað hennar þar sem húnlýsti tilfinningum sínum og líðan. Þulan er á þessaleið:

Ég er geld og golsótt ær

gnaga mig stöðugt lýs og flær

valda mér ama og angri þær

sem er þó létt hjá hinu,

heita helvítinu,

að kláðamaur í milljónum

mínum þjakar útlimum,

baki, síðum, bógunum,

bringukolli og eyrum.

Nú ætla ég frekar enginn vilji heyra um.

Af sjálfri mér lítið eftir er

engu lambi ég framar ber

því jafnvel hrútnum hryllir við mér

það held ég sé að vonum

því enga hef ég blíðu að bjóða honum.

Þessar nauðir náttúruna lamar

notið get ég lífsins ekki framar.

„Þessa þulu flutti ég gang eftir gang yfir þeim sem

voru efins eða andvígir því að fé þeirra væri sprautað

við fjárkláða, þar til þeir gáfust upp og urðu samvinnufúsir.

Málið leystist og um það varð full samstaða

sem hefur borið þann árangur að ekki hefur

komið upp kláðatilfelli í landinu í fjögur ár og nú

vonumst við til að sauðkindarinnar forna fjanda sé

þar með útrýmt úr landinu. En víst er það alls ekki

og fulla aðgát þarf að sýna öllum grunsamlegum einkennum

á húsi, réttum og sláturhúsum og kalla til

dýralækni sér að kostnaðarlausu ef grunur vaknar,“

sagði Sigurður Sigurðarson.

Athugasemdir

[Rúna Guðfinnsdóttir, 2.6.2007 kl. 23:15]

Gaman að lesa þetta.